Bożena Fabiani sięga do tradycji mitologicznej w europejskiej sztuce nowożytnej. Przybliża dorobek kultury klasycznej na przykładach malarstwa, a niekiedy także rzeźby. Pokazuje trwałość tradycji, ciągłość wątk贸w, kt贸re trafiły do sztuki gł贸wnie w okresie renesansu i zadomowiły się w niej na kilka następnych wiek贸w. Wszystko po to, by ocalić choć cząstkę światowego dorobku malarstwa - bez znajomości mitologii nie można bowiem zrozumieć tysięcy obraz贸w wchodzących w skład kanonu sztuki europejskiej. Jak pisze autorka: "Wyobraźnię Grek贸w i Rzymian zaludniały tłumy najrozmaitszych duch贸w - dobrych i złych - b贸stw, bog贸w, p贸łbog贸w, nimf, a wszystkie te istoty były w przekonaniu większości 贸wczesnych realne i należało żyć z nimi w zgodzie.
Mitologia, przekazywana przez wieki z pokolenia na pokolenie, stała się żywą częścią religii i egzystencji tych ludzi. Kiedy dziś bierzemy do ręki mity greckie i rzymskie, traktujemy je jak każdy inny wyraz literatury pięknej, a naukowiec dodatkowo widzi w nich źr贸dło historyczne. Ale dla starożytnych Grek贸w i Rzymian opowieści o bogach zawarte w tych dziełach były czymś więcej niż literaturą, stanowiły w pewnym sensie wyznanie wiary. Poznawali je już jako dzieci podczas wysłuchiwania opowieści - Homera i innych autor贸w recytowano przecież na placach - a także podczas świątynnych uroczystości, kt贸re były ważną częścią ich religii".
Autorka omawia te mity, kt贸rymi malarze inspirowali się chętnie i często, takie jak opowieść o Pigmalionie, kr贸lu Cypru, i jego ukochanej Galatei. Niekiedy także sięga do tych mniej znanych opowieści, do kt贸rych możemy zaliczyć historię pięknej kr贸lewny Atalanty, kt贸ra wzbraniała się przed zamążp贸jściem, a dla konkurent贸w do swej ręki wymyśliła okrutne zawody.
